2023

Λένε ότι μια απώλεια είναι πάντα ένα μικρό σοκ. Μέχρι να επιστρέψεις στην καθημερινότητά σου και να γίνουν όλα όπως πριν.

Λένε ότι λέμε συνήθως όλα αυτά τα τετριμμένα, όλα αυτά που μοιάζουν σαν τσιτάτα από βιβλίο αυτοβοήθειας ή Αμερικάνικη ταινία για τα μαζικά κοινά.

Πώς πρέπει να ζούμε το παρόν, πώς δε ξέρεις ποτέ τι έρχεται και όλα αυτά τα κλίσε.

Ξέρεις, η ζωή είναι εκεί έξω και όλοι μόνοι μας θα πεθάνουμε και όλα αυτά.

Λένε ότι είναι κάποια πράγματα για τα οποία δε μπορείς να προετοιμαστείς ποτέ.

Και έχουν δίκιο. Είναι 2023 και σε λίγους μήνες γίνομαι 35.

Μόλις έζησα την πρώτη (ποιος θα το περίμενε) πραγματικά μεγάλη απώλεια.

Αυτό με κάνει τυχερή συγκριτικά και αυτό είναι κάτι μεγάλο.

Είναι 2023 και κάπως νιώθω να με φοράω καλύτερα, η πόλη μοιάζει πάλι πόλη – ζωντανή και ιδρωμένη.

Εντάξει δεν είμαστε ίδιοι ή δεν είμαστε όλοι εδώ. Δεν είμαστε πια τόσο αθώοι ή τόσο αγνοί ή τόσο ανυποψίαστοι.

Υπάρχουν άλλοι εκεί έξω που είναι όλα αυτά πια.

Δεν ξέρω ειλικρινά αν θα αρχίσω να ζω το παρόν ή να κάνω πάντα ότι θέλω ή αν θα αρχίσω να τρώω πιο πολλά φρούτα.

Είναι εξάλλου μια άλλη μεγάλη κλισέ αλήθεια ότι οι αποφάσεις της Πρωτοχρονιάς, της επόμενης μέρας με hangover και των μεγάλων τραγικών στιγμών κρατάνε τόσο όσο και η επόμενη μέρα – 24 ώρες.

Αλλά μετά από πολύ καιρό, και πολλή σκέψη και πολλή ησυχία, μπορούμε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να κάνουμε λίγη φασαρία.

Λίγη, ελάχιστη, πολυαναμενόμενη, ευλογημένη φασαρία.