Ψάχνοντας τον διακόπτη

Το πρωί διάβαζα του άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου στη Lifo σχετικά με το φόβο και την επιθυμία να τον νικήσουμε. Είναι αλήθεια ότι ο φόβος μας στοιχειώνει. Φοβόμαστε να διεκδικήσουμε , να αλλάξουμε ακόμα και να υπάρξουμε. Στην πόλη μας, στις σχέσεις μας, στην εργασία ή την οικογένειά μας.

Πρόσφατα,  κατάλαβα ότι ακόμα και κάποιοι θεσμοί που θεωρούσα ότι έπαιζαν έναν διαφορετικό , πιο φωτεινό ρόλο μέσα σε όλο αυτό το γκρίζο σκηνικό,το γεμάτο σκιές και διπλά μηνύματα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, απαρτίζονται ενδεχομένως από ανθρώπους που φοβούνται. Φοβούνται να υψώσουν τη φωνή και το ανάστημά τους ενάντια σε όλα αυτά τα τερατώδη που συμβαίνουν στην κοινωνία μας, φοβούνται να διεκδικήσουν το αυτονόητα και δυστυχώς τελικώς να πράξουν το ρόλο τους.

Από την άλλη, πρόσφατα επίσης γνώρισα και κάποιους άλλους ανθρώπους, γεμάτους χαρά και πείσμα που είναι αποφασισμένοι να διώξουν το φόβο που στοιχειώνει την πόλη μας. Να διεκδικήσουν την ποιότητα ζωής που δικαιούνται και να βελτιώσουν την πόλη τους. Να πάρουν πίσω δηλαδή την πόλη τους .

Ανάμεσα,  λοιπόν,  σε αυτές τις δύο διαφορετικές συμπεριφορές και στάσεις ,από τη μία παίρνω δύναμη και από την άλλη απογοητεύομαι. Γιατί, βλέπω ότι αυτή η περιβόητη κρίση δε μας ωρίμασε. Ή τουλάχιστον δεν ωρίμασε τη  πλειοψηφία μας. Πέραν από τις κούφιες θεωρητικές συζητήσεις και την αγανάκτηση. Πέραν από την αντίδραση, την εύλογη και αναμενόμενη, για την παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων και την οικονομική επιβάρυνση. Πέραν από τις πατριωτικές κορώνες, κανένας μας δεν αντιδρά για την εξαθλίωση των μεταναστών,την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις συνεχείς καταδίκες της χώρας μας από το ΕΔΔΑ. Αναρωτιέμαι πως γίνεται να βιώνουμε μια από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές κρίσεις και να μένουμε απαθείς. Να θεωρούμε ότι η ενασχόληση με την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αρμόζει σε ανθρώπους αιθεροβάμονες ή εκκεντρικούς ή απλώς αργόσχολους. Μπορεί οι σκέψεις μου να ακούγονται σκληρές ή απόλυτες και αόριστες, αλλά αν κοιτάξουμε την ελληνική κοινωνία θα δούμε ότι ανταποκρίνονται στο μέσο όρο της . Εξακολουθούμε να είμαστε εγωιστές και κοντόφθαλμοι, άνθρωποι που ενδιαφέρονται μόνο για το άτομο και όχι για το σύνολο. Άνθρωποι επί της ουσίας φοβισμένοι, αφού αρνούμαστε να παραδεχθούμε το μέγεθος του προβλήματος. Επιρρίπτουμε όλες τις ευθύνες στους πολιτικούς, ή την Ευρωπαϊκή Ένωση , ή σε κάποιον αόρατο εχθρό λες και εμείς τόσα χρόνια δε ζούσαμε στην Ελλάδα. Δεν δείχναμε τέτοια ανοχή σε όλα αυτά που συνέβαιναν. Και συνενοχή αρκετές φορές.

Χάνω την πίστη μου μερικές φορές. Ακόμα και στα φωτεινά μέρη,το σκοτάδι κερδίζει. Και εμείς αδυνατούμε να ξεπεράσουμε τους φόβους και αντιμετωπίσουμε τα σκοτάδια μας.

Φοβάμαι. Αλλά δεν πρόκειται να κλείσω τα μάτια. Αντίθετα,  θα μείνω στο σκοτάδι μέχρι να βρω το διακόπτη και να ανοίξω το φως.

Links:

http://www.lifo.gr/mag/columns/4550